vervolg tafel

De tafel krijgt zijn vorm. De proefstukken zijn gemaakt en dat ging allemaal goed. De snijhoek van het gereedschap moet iets aangepast worden omdat op sommige plaatsen het beukenhout verbrand. Maar maandag a.s. gaat het frezen beginnen!!

proefstuk met positie poot en schuine kant

proefstuk lade

samengesteld blad met uitsparingen voor de laden

hetzelfde blad maar nu met de laden in positie

nog een tafel

Momenteel wordt er bij Van Leth interieurbouw in Sittard gewerkt aan een, door Reinier van der Meer ontworpen, eettafel - 280cm lang en 90 cm breed en een blad van 10 cm dik. De tafel zal zijn vorm krijgen op de CNC freestafel. Niet alleen het blad maar ook de poten worden op deze wijze gemaakt worden. Weliswaar op verschillende soorten machines maar het vormen/uitsnijden wordt gestuurd door een computer. Een voor mij een volledig nieuwe manier van maken.

Het blad bestaat uit Baubuche, uit dunne laagjes opgebouwde beukenhouten panelen welke aan elkaar gelijmd worden tot een dik pakket. Hieruit wordt de uiteindelijke vorm gefreesd. Het materiaal is voor ons volledig nieuw zodat we niet goed kunnen voorspellen wat het materiaal gaat doen tijdens de bewerkingen.

de tekening

het materiaal

 

De week van nieuw Maastricht

In het kader van "de week van nieuw Maastricht" gisteravond het LAB-café in De Brandweerkantine. Een tafelgesprek onder leiding van George Vogelaar met als gasten Pim van den Berg (straatoloog), Christiaan Kastrop (temporary lane), Nick van Aalst(hutspot), Dave Beks(baggy boys). Onderwerp van de avond: nieuwe winkel- en horecaconcepten. Er wordt momenteel hard gezocht naar een nieuwe invulling van binnensteden nu grote winkelketens failliet gaan en de huren voor kleinere ondernemers onbetaalbaar zijn.
Over horeca werd deze avond niet veel meer gezegd dan dat het een lastige tak van ondernemen is. De enige persoon aan tafel met horeca-(ondernemers)-ervaring zou daar niet meer aan beginnen. Punt. Meer werd er niet over gezegd. Over winkelconcepten werd des te meer gesproken. 
Baggy boys is een concept waarbij als service de gekochte goederen voor de klant op een locatie naar wens wordt afgeleverd. Exact zoals ik het heb voorgesteld in mijn blog van 9-11-2013. Niet dat ze het daarvan hebben over genomen. Dat zou te veel eer zijn maar ik vindt het wel leuk dat het toegepast wordt. Temporary lane is een soort "hit and run" gedachte. De winkel (store) bestaat een maand op een A1 locatie en trekt daarna weer verder naar een andere stad. Hutspot zoekt het meer in een langer verblijf op dezelfde plek. Beide winkels verkopen producten van lokale/regionale leveranciers. In het zoeken naar nieuwe blijvende oplossingen voor een binnenstad lijken me dit goede oefeningen. Er moet ergens begonnen worden. Sparren met ideeën. Jammer was dat de enthousiaste oprichters van deze bedrijven zich verloren in gekissebis over welk bedrijf nu het meest heilzaam is voor een stad.Op zich natuurlijk een interessante discussie maar je zou je ook de vraag kunnen stellen of een stadscentrum wel uit winkels zou moeten bestaan. Misschien is het centrum als groot winkelplein of als kopers(lees:geld)-magneet wel een achterhaald idee. Misschien is de stad wel gewoon bedoeld om te wonen. Met de buren buiten op een bankje zitten. Gniffelend over het idee dat het eens de grote winkelstraat was. Maar ja, ze reden toen ook nog op benzine. Op zoek naar een andere invulling dus. Het is niet gelukt om bij de laatste/huidige financiële crises het bankensysteem radicaal te veranderen terwijl de kans om het te doen nooit groter is geweest. Hopelijk wordt bij de uitwerking van het nieuwe stadsideaal niet dezelfde fout gemaakt.
Verder vond ik, hoe idealistisch de gedachten ook, de grondslag van de bovengenoemde bedrijven behoorlijk commercieel. De producenten moesten van de verkoopprijs een groot deel afdragen en bij baggy boys moet er voor elke vorm van service betaald worden. In vergelijking met action en primart, waar met enig dedain over gesproken werd, is het verdien-model voor de producerende partij dus maar een heel klein beetje beter. Argumenten hiervoor waren dat er toch ook huren betaald moeten worden en kinderen naar school moeten gaan. Ja, helder maar dat hebben de producenten ook. De uitstraling van de winkel verandert maar de zakelijke grondslag niet.

Maar goed, het was fijn om erbij te zijn. Het is een geweldig initiatief om een hele week te discussiëren over de ontwikkeling van Maastricht en aan gerelateerde evenementen deel te nemen.

Dit LAB-café heb ik samen bezocht met Pim Tabak als vertegenwoordigers van "De Stadsmuzikanten". Een collectief waarover een volgende keer meer.

 


   

Tafel voor particulier


Ontwerp: Reinier van der Meer
Uitvoering: De maakfabriek www.demaakfabriek.com  
Glas en verlijming: Cuypersglas Maasticht www.glashandelcuypers.nl
Fotografie: Arjen Schmitz www.arjenschmitz.com


Tafel uit staal, glas en notenhout. afmetingen lang 130cm breed 90cm hoog 45cm

 

winkelconcepten

Voor de detailhandel wordt het steeds moeilijker hun waren aan de man te brengen terwijl webwinkels als paddestoelen uit de grond schieten en zeer snel groeien. Misschien komt het door mijn woonomgeving of dat ik te weinig in winkels kom maar ik ben nog nergens een crossover tegengekomen: een fysieke winkel welke de voordelen van een webwinkel tot het uiterste benut.
De winkel niet meer zien als een enkelvoudig verkooppunt van spullen maar een belevenis locatie.

Als we een kledingwinkel als voorbeeld nemen (daar zijn er veel van) maar je zou elke andere winkel ervoor in de plaats kunnen zetten. Een klant komt binnenin een mooi vormgegeven omgeving met muziek dat refereert aan de gewenste beleving en vindt haar/zijn gedroomde kledingstuk. Het passen kan beginnen. Als kledingstuk en maat bepaald zijn kan de webpagina bezocht worden om de gewenste kleur uit te zoeken. Als aan alle wensen voldaan zijn kunnen de NAW gegevens ingevuld worden en het kledingstuk kan op het woonadres van de klant afgeleverd worden.Tot zover wijkt het niet zo heel veel af van de hedendaagse winkels maar er kan zoveel meer. De klant kan geinformeerd worden over de herkomst van de kleding, films vertoond over de fabricage van kleding die op dat moment in de winkel hangt. Als mensen meer weten over de achtergrond van het produkt zal de waardering daarvoor groter zijn met alle positieve aspecten die daar dan weer aan gekoppeld zijn. De kledingfabrikanten komen regelmatig negatief in het nieuws. We vinden dat dan allemaal erg maar er gebeurd niet zo heel veel. Maar als een producent het nu eens helemaal anders doet. Zo kost de produktie van een kilo katoen b.v. meer dan 6000 liter water. Als de producent nu meer hergebruikt katoen verwerkt in de kleding kan dit in de winkel meer duidelijk gemaakt worden.
Deze insteek is educatief maar de mogelijkheden zijn legio. Minder het idee van kledingmagazijn met verkoop en meer, veel meer belevenis.
Dan is er natuurlijk nog o.a. het probleem: past de kleur wel bij me. Dit is op te lossen door een foto van hoofd en/of lichaam te maken en op een groot led-scherm de betreffende kledingstukken de foto('s) en de betreffende kledingstukken, in de gewenste kleur, samen te voegen. De klant bekijkt dan niet in de spiegel maar op het scherm naar zichzelf en neemt dan een besluit. 

Een van de grootste voordelen is dat de fysieke winkel vrijwel geen voorraad meer hoeft te hebben. Van elke maat/vorm/ontwerp maar een of in ieder geval het hoogst noodzakelijke. De webwinkel heeft dan natuurlijk een grotere voorraad maar deze kan meerdere winkels bedienen en daarnaast nog de thuis winkelende. Een ander voordeel, maar dan voor de klant, is dat de klant zonder tassen de winkel uit loopt en een eventuele volgende aankoop in een andere winkel. Wil de klant ergens gaan eten dan zijn er geen tassen welke onder kleine tafeltjes tussen de voeten geschoven hoeven te worden. Enkele uren na thuiskomst worden de aankopen aan de deur afgeleverd.
Natuurlijk zijn er nog punten waar een oplossing voor gevonden moet worden zoals de klant die zijn aankoop direct wil meenemen. Bij een beperkte voorraad is dit niet mogelijk omdat een volgende klant met dezelfde maat dan niet geholpen kan worden. En zo zullen er nog wel meer aandachtspunten zijn. Een webwinkel kent ook z'n beperkingen en toch is de groei enorm.


Ik vermoed dat in de toekomst het binnenstedelijk gebied meer ontspanning, vertier en educatie moet gaan bieden en dat de daadwerkelijke handel bij de webwinkels zal plaats vinden. Nu nog detailhandelaren die het aandurven.

Bij musea zal hetzelfde moeten gebeuren. Minder plaatjesboek in een hoop stenen maar meer ervaring. Desnoods in de buitenruimte.

Het frontenpark

Kijk, een mooi initiatief van de gemeente Maastricht en Bureau Europa. Omdat het Sfinxpark gaat sluiten was er, na de vele positieve reacties, een alternatief nodig. Dat wordt het frontenpark aan de noordwest kant van Maastricht. Maar omdat de twee  parken niet met elkaar te vergelijken zijn, laat staan uitwisselbaar wordt nu aan de burgers gevraagd ideeen te leveren voor de invulling. Dit kan van alles zijn. Het is de bedoeling dat er een soort doos van Pandora (met ditmaal alleen maar goede zaken) ontstaat waar de organisatoren uit kunnen putten. Het frontenpark kent veel restricties maar biedt misschien, juist daardoor, nieuwe mogelijkheden. Wie weet welk lumineus idee ertussen zit.

Mijn inzending heb ik beperkt gehouden. Hieronder de tekeningen met een korte verklarende tekst.

boogvormige bank

langwerpige bank

Als aanvulling op solitair staande bankjes stel ik voor verzamel-eilanden te creëren. Een of twee in de buurt van lokaties die aangewezen worden voor uitvoeringen. Het is een verwijzing naar amfitheaters en de grote trappen waar mensen verzamelen om te discussiëren, naar uitvoeringen te kijken of gewoon van de zon te genieten. Een sociale plek.

De basis plaat welke als een poel in het landschap ligt is gemaakt beton waarin evt opgegraven (schoon) puinresten uit het park is verwerkt. Door het beton te slijpen worden die resten goed zichtbaar. Daarop worden houten zitelementen al dan niet met leuning geplaatst. Daartussen komen houten verhogingen.
Op deze wijze ontstaat een organisch geheel dat een landschap in een landschap vormt.

Een verdere uitbreiding van het idee verzamel-eilanden is een aansluiting op de landgoederenzone en de groene loper/A2. Er zou op verschillende lokaties op de lijn frontenpark, Boschpoort, dan overdrachtelijk over de maas, kasteel Bethlehem naar de landgoederenzone een kleine openlucht theater/uitvoerings plaats gemaakt kunnen worden met daarbij een verzamel-eiland. De verbinding is dan niet fysiek dmv van een pad maar door een lijn van cultuur.

Amerikaplein Margraten

Het is al weer enige tijd geleden maar eind vorig jaar/begin dit jaar is er een ontwerpwedstrijd uitgeschreven voor de inrichting van een deel van het Amerikaplein in Margraten (Limburg). Tegen beter weten in heb ik een ontwerp ingezonden. Op de een of andere manier voel ik dat toch als een verplichting, tav van mijzelf maar ook tav mijn werk. Je moet er veel tijd in investeren en het levert vrijwel niets op. Ambtenaren zijn, wat kunstenaars betreft, weinig geïnformeerd. Als zij nu eerst eens uitzoeken welke kunstenaars/ontwerpers zij interessant vinden mbt de lokatie. Dit vergt een inspanning. Hieruit een vijftal selecteren en deze vragen, tegen een basisvergoeding, hun visie op de lokatie te presenteren.

Ik geef toe dat aan deze methode ook haken en ogen zitten maar deze keer waren er 70 inzendingen waarvan je je kunt afvragen of al deze inzendingen even serieus bekeken zijn en vanuit welke expertise. En geen van deze inzenders, behoudens de drie genomineerden, hebben voor hun inspanningen een honorarium ontvangen. Ambtenaren orden wel betaald. De standaard afwijzingsbrief is ook al zoiets dat totaal geen recht doet aan de moeite welke genomen is om een ontwerp te maken:"het niveau van de inzendingen was erg hoog en jury had moeite......enz" Gelukkig leven kunstenaars/ontwerpers van de lucht en de liefde en hebben verder totaal geen onkosten.


Maar het was wel leuk om te doen. De vraag; wat ga ik plaatsen? Het moest betrekking hebben op fusie van de gemeenten Margraten en Eijsden. Verder nog een paar criterea welke zo vaag waren dat ze op welke gemeente of bestuursorgaan betrekking konden hebben en waar je met enige fantasie een verhaal aan kunt hangen. De fusie zelf is al enorm genoeg.  

Het Amerikaplein is geen groot plein en er staan overdag veel auto's geparkeerd welke een eventueel ruimtelijk effect te niet doen. Het werk moest dus vertikaal gericht zijn, de hoogte in. Voor mij is het dan een logische conclusie om dan aan verlichting te denken en daar dan meer van te maken dan verlichting alleen.
De ervaring die opgedaan is bij het maken van de schaal over het A2/de groene loper projekt in Maastricht zou ik hier kunnen toepassen (zie 8 november 2010). Per verlichtingsplaats twee armaturen. In de ene het stratenplan van Eijsden, in het andere dat van Margraten. Overdag moet je naar boven kijken om de stratenplannen te zien, in het donker smelten deze gemeenten samen in de projektie op straat en de omliggende muren. Twee gemeenten met elk hun eigen karakter welke samen verder gaan. Het lage armatuur is de dalgemeente, het hoge armatuur de berggemeente. 


De opdracht is uiteindelijk verleend aan Rob van Avesaath. Zijn ingediende ontwerp is dan ook erg mooi. Zie www.robvanavesaath.nl

de armaturen bij daglicht

de projectie van de respectievelijke stratenplannen